Մեր հանրության մեջ կա միջազգային հարաբերությունների զեղված ընկալում։
Առաջինը՝ oտարներից ավելի հայ լինելու սպասելիքներն են։ Երկրորդ՝ pետք է հասկանալ, որ մեր նկատմամբ օտարների դիրքավորումները շատ բանով կախված են հենց մեր դիրքավորումից։
Այսօր ամերիկացի չինովնիկն ասում է. «Ողջունում ենք համաներման մասին Ալիևի հայտարությունը»։ Երեկ ռուս չինովնիկն ասում էր. «Հայերը օկուպանտ են»։
Մենք ոչ թե պետք է նեղանանք միջազգային խաղացողներից, այլ պետք է հասկանանք, որ այս երկու հայտարարություներն էլ հետևանք են Արցախի հարցում մեր սեփական կառավարության դիրքավորման։ Խնդիրների լուծման բանալիները պատճառահետևանքային կապերը ճիշտ դնելու մեջ են։
Մարդիկ ասում են՝ Լավրովը պլան էր կազմել ու ցանկանում էր հանձնել 7 շրջանները։ Բայց մի պարզ բան չեն ցանկանում կամ չեն կարողանում հասկանալ, որ սեփական իշխանություններն էին հայտարարում, թե Աղդամը մեր հայրենիքը չի, ու ազատագրված տարածքները մեզ համար ընդամենը բուֆերային գոտիներ են։ Բա Լավրովն էլ բուֆերային գոտիները չէ՞ր հանձնում:
Արցախի հայության նկատմամբ սկսված ցեղասպանության մեջ կա մեկ մեղավոր, և այդ մեղավորը նստած է Երևանի կենտրոնում։
Մեր այստեղից վերանալը ոչ ոքի ձեռք չի տալիս։ Փոխեցինք մեր իշխանությունը՝ փոխվելու է մեր միջազգային դիրքավորումը, փոխվելու են նաև մեր նկատմամբ բոլորի հռետորաբանությունն ու վարվող քաղաքականությունը։
Վահրամ Մարտիրոսյան